Życie zatrzymane w kadrze. Opowieść Wiki

Tym razem opowiadania zainspirowane najważniejszymi światowymi fotografiami.
Pierwsze z nich została wykonana w Nowym Jorku w 1932 i nosi tytuł  "Lunch na budowie drapacza chmur".

Życie zatrzymane w kadrze

Adam, odkąd pamiętam, chciał zostać budowniczym jak jego tata. Wymarzył sobie, że tato pomoże mu w dążeniu do tego celu. Na początku ojciec nie przykładał do tego zbytniej wagi, pomyślał, że może to jest tylko przelotna myśl syna, dlatego pozwalał oglądać budowę wieżowca z ulicy.

Raz w miesiącu wchodził tam wraz z synem i oglądali dwa piętra, bo tylko tyle za każdym razem zdołali obejrzeć przed przyjściem pracowników i szefa budowy. Dzięki takim przechadzkom zdobywali coraz to lepsze kontakty. Nieustannie od dziesiątego roku życia Adama chodzili razem. Dwa lata później ojciec zdobył się na odwagę, aby powiedzieć chłopcu prawdę o pracy budowniczego. Uznał, że to dobra pora, aby Adam miał świadomość, co jeszcze się dzieje na budowach oprócz wiercenia dziur czy przybijania gwoździ. Dziś poprosił, aby wyszli szybciej niż zawsze na spacer po budowie. Gdy dotarli tata zaczął mówić:

-Synu, uważam że dorosłeś już na tyle wystarczająco, abym mógł ci powiedzieć prawdę.

-Słucham.

-Nie powinieneś iść na budowę.

-Ale tato, dlaczego?

-Uważam, że nie jest to dla ciebie dobre miejsce. Niedługo ja będę musiał zakończyć tutaj pracę z powodu mojego wieku. Nie będę mógł tu pracować. Ta praca jest bardzo niebezpieczna. Oprócz wiercenia i wbijania gwoździ można zginąć tragicznie. Można spaść z krawędzi i wiele innych rzeczy można sobie tu zrobić, a musi zawsze pamiętać, że życie jest tylko jedno! Masz bardzo dobre wyniki w nauce, lepiej by było, abyś w przyszłości poszedł do lepszej pracy.

-Tato, ja nie chcę ci sprawiać przykrości, idąc do innej pracy.

-I jej mi nie sprawisz. Nie martw się. Zajmij się tym, co kochasz.

-Ja muszę ci coś wyznać.

-Tak?

-Oczywiście szanuję twoją pracę i dziękuję, że mówisz mi o tym wszystkim. Już od dawna moim celem zawodowym nie było budownictwo, lecz leczenie ludzi, tylko nie wiedziałem, jak ci o tym powiedzieć. Oczywiście podobały mi się nasze poranne spacery raz w miesiącu, ale nadal gdzieś miałem tego lekarza w podświadomości, gdzieś na końcu głowy. Nie chcę sprawiać ci tym przykrości.

-To dla mnie żadna przykrość. Ja się cieszę, że wybierasz inny zawód. Sam widzisz, jak zniszczyło mnie 30 lat na budowie, zacząłem głuchnąć i takie tam. Jeszcze jedna rzecz. Proszę, to zdjęcie przekazuję tobie. Zostało zrobione parę minut przed tym, jak zginął mój najlepszy przyjaciel. Robiąc to zdjęcie, byliśmy młodzi inie zdawaliśmy sobie do końca sprawy, jak to może się skończyć. Wstając mój przyjaciel Piotr spadł. Również dlatego mówi ci teraz te wszystkie rzeczy. Weź je sobie, proszę, do serca i o nich nie zapomnij, a to zdjęcie przekazuj dalej pokoleniom. Niech cała nasza rodzina ma tego świadomość.

-Dziękuję tato, kocham cię!

-Ja ciebie też, synu.

I takim sposobem do tej pory nikt z rodziny Nowaków nie poszedł na budowę, a Adam ma już swoją rodzinę i dom,do którego zaczęli się przeprowadzać. I w jednym z pudeł znalazł to zdjęcie.

Przekazując to zdjęcie swojemu potomstwu, przekazuję historię, którą opowiedział mu jego ojciec.

wiki